Η "ρώσικη" ρουλέτα της σημαίας

Θυμάμαι στο δημοτικό όλοι μας είχαμε ένα στόχο, ένα κίνητρο: να σηκώσουμε τη σημαία στην παρέλαση. Όλοι οι δάσκαλοι κι οι συγγενείς μας έλεγαν να προσπαθήσουμε για να το πετύχουμε, να καταφέρουμε να οδηγήσουμε εμείς το σχολείο μας στην σχολική παρέλαση πρώτοι και να κρατάμε στα χέρια μας τη γαλανόλευκη.
Δεν ξέρω αν ενημερωθήκατε, αλλά πλέον η σημαία θα σηκώνεται από τα χέρια του πιο τυχερού, κι όχι του πιο καλού, απόφαση που έχει εγείρει διαφωνίες. Σαν ειδικός μπορώ να πω ότι δυσκολεύομαι να πάρω θέση στο συγκεκριμένο θέμα. Ας το προσεγγίσουμε όμως σφαιρικά το θέμα:
Από τη μια μεριά, αποφεύγονται οι διακρίσεις, δίνεται η ευκαιρία και σε μαθητές με δυσκολίες -δυσκολίες εγγενείς κι όχι "οξεία τεμπελίτιδα"- να γίνουν αυτοί οι μπροστάρηδες της παρέλασης. Προσφέρεται η δυνατότητα στα παιδιά αυτά που προσπαθούν πολύ, αλλά δυστυχώς κάποιοι παράγοντες - που δεν είναι της παρούσης- τους κατατάσσουν στους μέτριους μαθητές να διεκδικήσουν το αξίωμα του σημαιοφόρου. Για εμάς, τους ανθρώπους που έχουμε επαφή με παιδιά με δυσκολίες είναι μια πολύ σημαντική εξέλιξη, μια κίνηση ευαισθησίας και επιβράβευσης για αυτά τα παιδιά που όσο κι αν προσπαθούν το "ε" το γράφουν "3" και ο γραπτός τους λόγος είναι δυσνόητος με ορνιθοσκαλίσματα αντί για γράμματα.
Από την άλλη μεριά, χάνεται το κίνητρο, το ενδιαφέρον να δώσουν τα παιδιά το κάτι παραπάνω. Θα μου πείτε, τι κίνητρο μπορεί να είναι μια σημαία σε  μια παρέλαση. Και κυρίως σιγά το κίνητρο της σημαίας μπροστά στο κίνητρο μιας κονσόλας PS ή ενός καινούριου tablet! Κι όμως έχω γνωρίσει παιδιά που μόνο τους κίνητρο ήταν η σημαία, παιδιά που η οικογένεια τους μπορούσε να τους παρέχει μόνο τα απαραίτητα, που διάβαζαν στις χειρότερες συνθήκες και που η σημαία τους έκανε να ξεχωρίσουν, να πάρουν θάρρος και να διεκδικήσουν τη ζωή που θέλουν. Και δυστυχώς ακόμα και σήμερα υπάρχουν πολλά τέτοια παιδιά.
 Εκτός όμως από την παροχή κινήτρων, η σημαία μπορεί να προκαλέσει έριδες ανάμεσα στα παιδιά. Από τη στιγμή που δεν θα παίρνει τη σημαία ο καλύτερος μαθητής, αλλά το κριτήριο θα είναι ο πιο τυχερός, έχετε σκεφτεί σε τι δύσκολη κατάσταση θα έρθουν; Ίσως βιώσουν την κοινωνική απομόνωση, ίσως και τον εκφοβισμό και θα παρακαλάνε η σημαία να μην ξαναέρθει ποτέ ξανά στα χέρια τους.
Επίσης, δεν είναι αδικία για κάποιον που έχει την ικανότητα και την όρεξη να διαβάζει, να προσπαθεί να είναι ο καλύτερος, να μην επιβραβεύεται καθόλου; Που είναι η θετική ενίσχυση αυτού του παιδιού να διαπρέψει, να γίνεται ακόμα πιο άριστος με τον καιρό; Μήπως στόχος είναι να χαθούν τα "μυαλά" αυτού του τόπου και να μετατραπούν σε "φθηνά" εργατικά χέρια;
Σημασία έχει να δημιουργούμε σαν κοινωνία υγιείς και ολοκληρωμένες προσωπικότητες, παιδιά που όσο θα μεγαλώνουν θα γίνονται όλο και πιο ικανά και ανεξάρτητα και θα διεκδικούν από μόνα τους αυτά που θέλουν να αποκτήσουν στη ζωή τους. Δυστυχώς, κατά την ταπεινή μου γνώμη, οδεύουμε ολοένα και πιο μακριά από αυτό.

Υ.Γ. Δεν σήκωσα ποτέ σημαία, παρότι άριστη, γιατί ήμασταν πολλοί οι καλοί μαθητές στην τάξη μου και απο τους 6 άριστους κληρώθηκαν 2. Δεν με πείραξε καθόλου, αλλά δεν ξέρω πόσο ματαιωμένη θα ένιωθα αν τη θέση που εγώ δικαιούμουν μου την έπαιρνε κάποιος που απλά στάθηκε τυχερός!