"Η κόρη μου είναι 3 ετών και έρχεται στο κρεβάτι μας κάθε βράδυ. Τι να κάνω;"
"Αισθάνομαι ανασφάλεια να αποχωρίζομαι το μωρό μου τα βράδια. Έτσι κοιμάται ανάμεσά μας στο κρεβάτι."
"Ο γιος μου είναι 7 ετών και θέλει να κοιμάται μαζί μας! Είναι φυσιολογικό;"
Πολλοί γονείς προβληματίζονται με το γεγονός ότι τα παιδιά τους αρνούνται να κοιμηθούν μόνα τους. Κατά τη διάρκεια της νύχτας επισκέπτονται την κρεβατοκάμαρα των γονιών τους για να τους ζητήσουν να κοιμηθούν μαζί τους ή να πάνε στο δωμάτιό τους μέχρι να κοιμηθούν. Από την άλλη μεριά, οι νέοι γονείς αισθάνονται ανασφάλεια να αφήνουν τα παιδιά τους μόνα τους, ιδιαίτερα κατά τα πρώτα χρόνια της ζωής τους. Πιστεύουν ότι δεν θα τα ακούσουν, ή ότι θα συμβεί κάτι όταν δεν θα είναι δίπλα τους, ή ότι έτσι αναθρέφουν παιδιά ανασφαλή και αγχώδη. Προτού όμως δούμε τι μπορείτε να κάνετε, ας ξεκινήσουμε από τους πιθανούς λόγους που μπορεί να συμβαίνει αυτό.
Εφιάλτες: τα παιδιά ταλαιπωρούνται στη διάρκεια της νύχτας από εφιάλτες. Τα παραμύθια που διαβάζουν, οι ήχοι που ακούν τη νύχτα ή στη διάρκεια της ημέρας, η τηλεόραση, τα παιδικά στο διαδίκτυο κλπ διαταράσσουν το παρασυμπαθητικό τους σύστημα, το οποίο είναι υπεύθυνο για τον ύπνο.
Σκοτάδι: τα περισσότερα παιδιά μαθαίνουν από πολύ μικρή ηλικία ότι το σκοτάδι είναι επικίνδυνο και κρύβει παγίδες. "Άναψε το φως, θα χτυπήσεις!", "Μην κλείνετε το φως, να σας βλέπω!", λένε οι μαμάδες στα παιδιά τους. Δεν φοβόμαστε το σκοτάδι αυτό καθαυτό, αλλά αυτά που μπορεί να κρύβει. Ο φόβος για το σκοτάδι αποτελεί φόβο που μάλλον μαθαίνεται μέσω της μίμησης, όταν για παράδειγμα, γονείς μπαίνουν στο σπίτι και ανάβουν τα φώτα, μπαίνουν σε ένα σκοτεινό χώρο και ανάβουν φακούς ή κεριά, ή όταν ήρωες των κινουμένων σχεδίων μπαίνουν σε σκοτεινές αίθουσες και τρέμουν ή φωνάζουν δυνατά. Από την άλλη η θεωρία της εξέλιξης υποστηρίζει ότι ο φόβος για το σκοτάδι αποτελεί ένστικο επιβίωσης. Οι πρώτοι άνθρωποι φοβούνταν τα θηρία ή τους κυνηγούς στη διάρκεια της νύχτας, κι έτσι έχει περάσει στο dna μας.
Άγχος: όσο περίεργο κι αν φαίνεται τα παιδιά αισθάνονται άγχος. Έχουν να ατιμετωπίσουν στη ζωή τους και να επεξεργαστούν πολλές αλλαγές. Την πρώτη μέρα στο σπίτι, την πρώτη μέρα στο σχολείο, μια ασθένεια, μια μετακόμιση, ακόμα κι έναν αποχωρισμό ή ένα διαζύγιο. Όλα αυτά δημιουργούν μια σύγχυση στην ψυχοσύνθεση του παιδιού και ένα ασταθές περιβάλλον στο οποίο δεν μπορεί να αισθανθεί ασφάλεια.
Τι μπορείτε να κάνετε;
Θεωρώ ότι το πιο σημαντικό από όλα, κι ειδικά αν το επιτρέπει κι η ηλικία του παιδιού είναι να συζητήσετε μαζί του τι είναι αυτό που φοβάται. Δώστε προσοχή στα λεγόμενα του, μην τα αντιμετωπίζετε ως αστεία. Βοηθήστε το παιδί να καταλάβει ότι οι φόβοι του είναι σημαντικοί, αλλά μπορούν να διορθωθούν εύκολα, καθώς η μαμά και ο μπαμπάς είναι στο διπλανό δωμάτιο και είναι παρόντες σε ό,τι χρειαστεί.
Αν ο φοβος του περιστρέφεται γύρω από το σκοτάδι, τα τέρατα και τα φαντάσματα, αφήστε ένα φωτάκι αναμένο στο δωμάτιο του, ελέγξτε μαζί πριν τον ύπνο κάτω από το κρεβάτι, την ντουλάπα, πίσω από την πόρτα. Δημιουργήστε ένα παιχνίδι από τη φαντασία σας ή ένα κυνήγι θησαυρού για να το κάνετε πιο ενδιαφέρον και να διώξετε το άσχημο συναίσθημα του φόβου δημιουργώντας ένα ευχάριστο συναίσθημα.
Προσπαθήστε να μην χρησιμοποιείτε φράσεις που προκαλούν φόβους στο παιδί, όπως "θα σε πάρει ο γύφτος", "θα φέρω ένα τέρας αν δεν μαζέψεις τα παιχνίδια σου αμέσως". Για το διάστημα που προσπαθείτε να το απομακρύνετε από το κρεβάτι σας, μην είστε ιδιαίτερα πιεστικοί και αυστηροί μαζί του.
Κάνετε μικρές προόδους. Πηγαίνετε εσείς στο κρεβάτι του, κοιμηθείτε μαζί του, αποφεύγοντας να τον αγγίζετε. Έπειτα σιγά σιγά πάρτε ένα καρεκλάκι και καθίστε δίπλα του, όση ώρα προσπαθεί να κοιμηθεί. Αν ξυπνήσει μέσα στη νύχτα επιστρέψτε τον στο κρεβάτι του και διαβάστε του ένα μικρό παραμυθάκι για να χαλαρώσει. Προς Θεού μην τα παρατήσετε γιατί θα πρέπει να πάρετε όλα τα βήματα από την αρχή και μετά θα δημιουργηθεί φαύλος κύκλος.
Αν αντιληφθείτε ότι το παιδί σας αντιδρά έτσι γιατί ζηλεύει τον έτερο γονέα ή κάποιο από τα αδέρφια του, αφιερώστε του για κάποιο διάστημα περισσότερο χρόνο μέσα στην ημέρα και κάνετε πράγματα αποκλειστικά με εκείνο- να πάτε μια βόλτα ή να τον πάρετε μαζί σας στα μαγαζιά.
Είναι κακό να θέλω να κοιμάται μαζί μου το παιδί μου;
Ολοένα και περισσότεροι γονείς σήμερα εκφράζουν την επιθυμία να κοιμούνται με το παιδί τους μέχρι εκείνο να αποφασίσει να κοιμάται μόνο του. Οι ειδικοί έχουν διχαστεί σε αντίπαλα στρατόπεδα: αυτούς που υποστηρίζουν ότι δεν κάνει καλό στην ψυχική ισορροπία του παιδιού να κοιμάται με τους γονείς του κι εκείνους που πιστεύουν το αντίθετο.
Στην Αμερική και στην Αγγλία έρευνες έχουν δείξει ότι δεν υπάρχουν επιπτώσεις στην ψυχολογία του παιδιού να κοιμάται με τους γονείς του. Μάλιστα παιδίατροι έχουν υποστηρίξει ότι τα παιδιά μπορούν να κοιμούνται άφοβα με τους γονείς τους μέχρι τα 5 τους χρόνια, ώστε να μην υποστούν το βίαιο αποχωρισμό από τους γονείς.
Δεν μπορώ να πάρω ξεκάθαρη θέση στο θέμα. Θεωρώ ότι όσον αφορά την παιδική ηλικία και την πρώιμη εφηβεία, τα παιδιά θα έχουν αποφύγει το τραυματικό γεγονός της απομάκρυνσης από το κρεβάτι των γονιών τους. Επίσης, το παιδί σας μπορεί να κοιμάται μαζί σας και μέχρι να φύγει από το σπίτι. ΈΠΕΙΤΑ; Όταν πάει να ανοίξει τα φτερά του αναρωτιέστε πόσα χαστούκια θα φάει μαζεμένα; Να διαχειριστεί μόνο του ένα σπιτικό, να αυτοεξυπηρετηθεί, να διαχειρίζεται χρήματα και να κοιμάται και μόνο του; Τότε θα είναι έτοιμο για το τραυματικό γεγονός;
Αυτό που μου δημιουργεί όμως εμένα προβληματισμούς δεν είναι η ψυχοσύνθεση του παιδιού αυτη καθαυτή. Πιστεύω ότι τα παιδιά μπορούν να αισθάνονται ασφαλή είτε κοιμούνται με τους γονείς είτε όχι. Το ανησυχητικό της υπόθεσης είναι ότι χάνεται πολύτιμος χρόνος από το ζευγάρι. Στις μέρες μας, οι περισσότεροι γονείς δουλεύουν όλη μερα και βρίσκονται στο σπίτι για να φάνε όλοι μαζί το βράδυ, να περάσουν χρόνο με την οικογένεια τους και φυσικά χρόνο με το σύντροφο τους. Πόσο υγιή σχέση μπορεί να έχει το ζευγάρι, αν η κρεβατοκάμαρα τους είναι κατακλυσμένη από εισβολείς; Πότε θα αγκαλιαστούν, ποτε θα δείξουν ο ένας στον άλλο τη στοργή και την αγάπη που τους οδήγησε στη δημιουργία της οικογένειας; Προφανώς και είναι πολύ ωραίο τα παιδιά να βλέπουν τους γονείς τους να αγκαλιάζονται και να φιλιούνται, αλλά υπάρχουν και πράγματα που τα παιδιά δεν μπορούν να τα δουν, σε όποια ηλικία και να βρίσκονται. Πιστεύω ότι είναι καλύτερο τα παιδιά να τραυματιστούν από την απομάκρυνση από το κρεβάτι των γονέων, παρά από μια κατάσταση που αποξενώνει τους γονείς και μπορεί να όδηγήσει και σε ένα διαζύγιο.
Δυστυχώς για αυτά τα θέματα δεν υπάρχει χρυσή τομή, όσο κι αν θα θέλαμε να υπάρχει. Να είναι κανείς γονιός είναι το δυσκολότερο πράγμα του κόσμου και γνώμες πάντα θα υπάρχουν, είτε από το ενδότερο οικογενειακό περιβάλλον είτε από άλλους, ειδικούς ή όχι σε τέτοια θέματα. Το σημαντικό όμως είναι ό,τι κάνετε να γίνεται με στόχο το καλύτερο για το παιδί σας. Αυτός και μόνο θα πρέπει να είναι ο στόχος σε κάθε σας απόφαση.
Εφιάλτες: τα παιδιά ταλαιπωρούνται στη διάρκεια της νύχτας από εφιάλτες. Τα παραμύθια που διαβάζουν, οι ήχοι που ακούν τη νύχτα ή στη διάρκεια της ημέρας, η τηλεόραση, τα παιδικά στο διαδίκτυο κλπ διαταράσσουν το παρασυμπαθητικό τους σύστημα, το οποίο είναι υπεύθυνο για τον ύπνο.
Σκοτάδι: τα περισσότερα παιδιά μαθαίνουν από πολύ μικρή ηλικία ότι το σκοτάδι είναι επικίνδυνο και κρύβει παγίδες. "Άναψε το φως, θα χτυπήσεις!", "Μην κλείνετε το φως, να σας βλέπω!", λένε οι μαμάδες στα παιδιά τους. Δεν φοβόμαστε το σκοτάδι αυτό καθαυτό, αλλά αυτά που μπορεί να κρύβει. Ο φόβος για το σκοτάδι αποτελεί φόβο που μάλλον μαθαίνεται μέσω της μίμησης, όταν για παράδειγμα, γονείς μπαίνουν στο σπίτι και ανάβουν τα φώτα, μπαίνουν σε ένα σκοτεινό χώρο και ανάβουν φακούς ή κεριά, ή όταν ήρωες των κινουμένων σχεδίων μπαίνουν σε σκοτεινές αίθουσες και τρέμουν ή φωνάζουν δυνατά. Από την άλλη η θεωρία της εξέλιξης υποστηρίζει ότι ο φόβος για το σκοτάδι αποτελεί ένστικο επιβίωσης. Οι πρώτοι άνθρωποι φοβούνταν τα θηρία ή τους κυνηγούς στη διάρκεια της νύχτας, κι έτσι έχει περάσει στο dna μας.
Άγχος: όσο περίεργο κι αν φαίνεται τα παιδιά αισθάνονται άγχος. Έχουν να ατιμετωπίσουν στη ζωή τους και να επεξεργαστούν πολλές αλλαγές. Την πρώτη μέρα στο σπίτι, την πρώτη μέρα στο σχολείο, μια ασθένεια, μια μετακόμιση, ακόμα κι έναν αποχωρισμό ή ένα διαζύγιο. Όλα αυτά δημιουργούν μια σύγχυση στην ψυχοσύνθεση του παιδιού και ένα ασταθές περιβάλλον στο οποίο δεν μπορεί να αισθανθεί ασφάλεια.
Τι μπορείτε να κάνετε;
Θεωρώ ότι το πιο σημαντικό από όλα, κι ειδικά αν το επιτρέπει κι η ηλικία του παιδιού είναι να συζητήσετε μαζί του τι είναι αυτό που φοβάται. Δώστε προσοχή στα λεγόμενα του, μην τα αντιμετωπίζετε ως αστεία. Βοηθήστε το παιδί να καταλάβει ότι οι φόβοι του είναι σημαντικοί, αλλά μπορούν να διορθωθούν εύκολα, καθώς η μαμά και ο μπαμπάς είναι στο διπλανό δωμάτιο και είναι παρόντες σε ό,τι χρειαστεί.
Αν ο φοβος του περιστρέφεται γύρω από το σκοτάδι, τα τέρατα και τα φαντάσματα, αφήστε ένα φωτάκι αναμένο στο δωμάτιο του, ελέγξτε μαζί πριν τον ύπνο κάτω από το κρεβάτι, την ντουλάπα, πίσω από την πόρτα. Δημιουργήστε ένα παιχνίδι από τη φαντασία σας ή ένα κυνήγι θησαυρού για να το κάνετε πιο ενδιαφέρον και να διώξετε το άσχημο συναίσθημα του φόβου δημιουργώντας ένα ευχάριστο συναίσθημα.
Προσπαθήστε να μην χρησιμοποιείτε φράσεις που προκαλούν φόβους στο παιδί, όπως "θα σε πάρει ο γύφτος", "θα φέρω ένα τέρας αν δεν μαζέψεις τα παιχνίδια σου αμέσως". Για το διάστημα που προσπαθείτε να το απομακρύνετε από το κρεβάτι σας, μην είστε ιδιαίτερα πιεστικοί και αυστηροί μαζί του.
Κάνετε μικρές προόδους. Πηγαίνετε εσείς στο κρεβάτι του, κοιμηθείτε μαζί του, αποφεύγοντας να τον αγγίζετε. Έπειτα σιγά σιγά πάρτε ένα καρεκλάκι και καθίστε δίπλα του, όση ώρα προσπαθεί να κοιμηθεί. Αν ξυπνήσει μέσα στη νύχτα επιστρέψτε τον στο κρεβάτι του και διαβάστε του ένα μικρό παραμυθάκι για να χαλαρώσει. Προς Θεού μην τα παρατήσετε γιατί θα πρέπει να πάρετε όλα τα βήματα από την αρχή και μετά θα δημιουργηθεί φαύλος κύκλος.
Αν αντιληφθείτε ότι το παιδί σας αντιδρά έτσι γιατί ζηλεύει τον έτερο γονέα ή κάποιο από τα αδέρφια του, αφιερώστε του για κάποιο διάστημα περισσότερο χρόνο μέσα στην ημέρα και κάνετε πράγματα αποκλειστικά με εκείνο- να πάτε μια βόλτα ή να τον πάρετε μαζί σας στα μαγαζιά.
Είναι κακό να θέλω να κοιμάται μαζί μου το παιδί μου;
Ολοένα και περισσότεροι γονείς σήμερα εκφράζουν την επιθυμία να κοιμούνται με το παιδί τους μέχρι εκείνο να αποφασίσει να κοιμάται μόνο του. Οι ειδικοί έχουν διχαστεί σε αντίπαλα στρατόπεδα: αυτούς που υποστηρίζουν ότι δεν κάνει καλό στην ψυχική ισορροπία του παιδιού να κοιμάται με τους γονείς του κι εκείνους που πιστεύουν το αντίθετο.
Στην Αμερική και στην Αγγλία έρευνες έχουν δείξει ότι δεν υπάρχουν επιπτώσεις στην ψυχολογία του παιδιού να κοιμάται με τους γονείς του. Μάλιστα παιδίατροι έχουν υποστηρίξει ότι τα παιδιά μπορούν να κοιμούνται άφοβα με τους γονείς τους μέχρι τα 5 τους χρόνια, ώστε να μην υποστούν το βίαιο αποχωρισμό από τους γονείς.
Δεν μπορώ να πάρω ξεκάθαρη θέση στο θέμα. Θεωρώ ότι όσον αφορά την παιδική ηλικία και την πρώιμη εφηβεία, τα παιδιά θα έχουν αποφύγει το τραυματικό γεγονός της απομάκρυνσης από το κρεβάτι των γονιών τους. Επίσης, το παιδί σας μπορεί να κοιμάται μαζί σας και μέχρι να φύγει από το σπίτι. ΈΠΕΙΤΑ; Όταν πάει να ανοίξει τα φτερά του αναρωτιέστε πόσα χαστούκια θα φάει μαζεμένα; Να διαχειριστεί μόνο του ένα σπιτικό, να αυτοεξυπηρετηθεί, να διαχειρίζεται χρήματα και να κοιμάται και μόνο του; Τότε θα είναι έτοιμο για το τραυματικό γεγονός;
Αυτό που μου δημιουργεί όμως εμένα προβληματισμούς δεν είναι η ψυχοσύνθεση του παιδιού αυτη καθαυτή. Πιστεύω ότι τα παιδιά μπορούν να αισθάνονται ασφαλή είτε κοιμούνται με τους γονείς είτε όχι. Το ανησυχητικό της υπόθεσης είναι ότι χάνεται πολύτιμος χρόνος από το ζευγάρι. Στις μέρες μας, οι περισσότεροι γονείς δουλεύουν όλη μερα και βρίσκονται στο σπίτι για να φάνε όλοι μαζί το βράδυ, να περάσουν χρόνο με την οικογένεια τους και φυσικά χρόνο με το σύντροφο τους. Πόσο υγιή σχέση μπορεί να έχει το ζευγάρι, αν η κρεβατοκάμαρα τους είναι κατακλυσμένη από εισβολείς; Πότε θα αγκαλιαστούν, ποτε θα δείξουν ο ένας στον άλλο τη στοργή και την αγάπη που τους οδήγησε στη δημιουργία της οικογένειας; Προφανώς και είναι πολύ ωραίο τα παιδιά να βλέπουν τους γονείς τους να αγκαλιάζονται και να φιλιούνται, αλλά υπάρχουν και πράγματα που τα παιδιά δεν μπορούν να τα δουν, σε όποια ηλικία και να βρίσκονται. Πιστεύω ότι είναι καλύτερο τα παιδιά να τραυματιστούν από την απομάκρυνση από το κρεβάτι των γονέων, παρά από μια κατάσταση που αποξενώνει τους γονείς και μπορεί να όδηγήσει και σε ένα διαζύγιο.
Δυστυχώς για αυτά τα θέματα δεν υπάρχει χρυσή τομή, όσο κι αν θα θέλαμε να υπάρχει. Να είναι κανείς γονιός είναι το δυσκολότερο πράγμα του κόσμου και γνώμες πάντα θα υπάρχουν, είτε από το ενδότερο οικογενειακό περιβάλλον είτε από άλλους, ειδικούς ή όχι σε τέτοια θέματα. Το σημαντικό όμως είναι ό,τι κάνετε να γίνεται με στόχο το καλύτερο για το παιδί σας. Αυτός και μόνο θα πρέπει να είναι ο στόχος σε κάθε σας απόφαση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου